De schilderkunst van Ben Cloots handelt letterlijk over ruimte, waarin hij het begrip kijken aan de orde stelt. Als een gretig observator zet hij zijn waarnemingen om in kleurrijke schilderijen die met enige volharding de schijn van realisme ophouden. Het landschap is sowieso het vertrekpunt. Vanuit de herinnering aan het geziene worden deze impressies en landschapsfragmenten verknipt, versneden, verplaatst en verschoven, getransponeerd tot Ben Cloots’ innerlijke drijfveren met blauw, geel en rood als suggestief klankbord voor zonnige fantasie, dynamische levendigheid, imponerende kracht, spirituele diepte. Zijn schilderwerk overstijgt nochtans iedere verhalende boodschap of werkelijkheidsweergave. In feite zijn zij de abstracties van Ben Cloots’ kernachtig observeren, plastisch vertaald tot innerlijke landschappen die beantwoorden aan zijn eigen logica. Hij sublimeert de gewaarwording en transpositie in de meest wezenlijke betekenis van het woord. Schilderen is een mentaliteitskwestie, een ideale manier om met behulp van ordeningsprincipes, associaties en verwijzingen zoekend op weg te gaan naar iets wat in de kern uniek is, iets wat opkomt en verdwijnt: emoties. Het oog dat wikt en weegt, verbuigt Ben Cloots’ landschappelijke motieven tot een etherische, ruimtelijke impressie waarin kleur, ritme, vorm en tegenvorm essentiële elementen zijn. En telkens weer doet zijn beeldtaal me denken aan die enkele zinnen uit het gedicht De weg van de Nederlandse dichter Bernlef die volmondig Cloots’ schilderkunst typeert:

Onder mijn huid schuilt die andere hand
die me leidt in een liefde die kakelt
en slaat op de maat van mijn waan.
Ik ben een engel van verf in een
hemel van linnen. Popelende penselen
wieken mij een verslindende wereld binnen.

Freddy Huylenbroeck