Natuur, kunst en wetenschap: geen begrippen die elkaar ogenschijnlijk meer beconcurreren dan deze drie domeinen? En toch creëren deze antipoden een spanningsveld waarin een consequente keuze lang niet zo vanzelfsprekend lijkt. De grens tussen kunst en wetenschap is een artificiële lijn die getrokken werd omdat men het handig vond in de loop der jaren deze wereld in te delen in gescheiden disciplines van menselijke activiteit en denken. Ook het besef van de natuur (of de teloorgang ervan) veronderstelt een zekere beschaving, een zekere cultuur. De creatieve productie van Ben Kockelkoren ontwikkelt zich juist langs deze drie sporen. Zijn artisticiteit, gevoed door een tomeloos enthousiasme voor de grilligheden van de natuur, en archeologische vondsten zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden sinds hij in 1997 in de Franse Cevenne enkele merkwaardige stenen opgroef. Zowel de vindplaatsen als de stenen laten hem niet los. Hij is er rotsvast van overtuigd dat deze stenen op een niet conventionele manier fossiele getuigen zijn van levende wezens. Zijn oeuvre situeert zich dan ook in het grensgebied van wetenschappelijk archeologisch onderzoek, plastische exploratie van bodemvondsten, land art en conceptuele environments. Veelal ontsluiten zijn installaties dan ook een impressie van een opgraving, het notuleren, het registreren, het archiveren en het tastbaar maken van het onbekende. Een prehistorisch Pompeï plastisch vertaald, kan zowat beschouwd worden als zijn statement. In deze videomontage zijn wij getuige van een crypto-analytische denkoefening van de kunstenaar als vertolker van een inhoudelijke filosofie en innerlijke gesteldheid. Een bizar gevormd trouvaille wordt de voedingsbodem voor de dubbele betekenis van het woord bewaren. Normaliter denken wij dan aan het in ere of ongeschonden houden zodat het object niet verloren gaat. Maar letterlijk ontsluit het ook een zekere vorm van be-waar-heid, versterkt het woordelijk de interpretatie van iets als waar beschouwen tot mogelijk antwoord. Op die lijn van schijn en waarheid identificeert Ben Kockelkoren zijn creatief denken en handelen, beseffend dat hij als een koorddanser balanceert op de smalle rand tussen overtuiging en onbegrijpelijkheid. Maar juist in deze geheimzinnigheid schuilt zijn bijzondere beeldkracht.

Freddy Huylenbroeck