25 november t/m 16 december 2018

Na zijn memorabele fotoserie uit 2012 die uitgebouwd was als een architecturale promenade door Berlijn, focust fotograaf Alex Vercruyssen zich nu vooral op de problematiek van eenzaamheid, leegte, stilte, afwezigheid. Ligt er een verhaal opgeslagen in ieder beeld van de werkelijkheid? En zo ja, is dat een universeel verhaal of een persoonlijk? En wanneer gaat het verhaal over in anekdotiek? Het zijn het soort vragen die de fotografie van Vercruyssen oproept. Zoals ik indertijd reeds aanhaalde dat zijn werk schatplichtig is aan de traditie van de vermaarde Becherschule, getypeerd als nuchtere observaties van beeldelementen uit de alledaagsheid. Ook Vercruyssen kadreert onderwerpen als thema die zowel ontnuchterend gewoon zijn als klassiek en tijdloos: de repetitieve geometrische structuur van een gevel, de ritmiek van een doorkijkpatroon in een museum, de mystieke concretie van een besneeuwde boom, … Zoals de 17 de -eeuwse schilder Jacob vab Ruysdael de natuur kon verstillen in een indringende schilderkunstige vertaling of zoals zijn tijdgenoot Pieter Saenredam het architectonische spel van bogen, gewelven en pilaren omboog tot een serene ruimte van rust, zo vertaalt Vercruyssen zijn kritische blik tot een meditatief broos en breekbaar begrip van eenzaamheid en stilte.

Vernissage op zondag 25 november om 16u in aanwezigheid van de fotograaf. Toelichting door Freddy Huylenbroeck, curator.