Intermezzo II: Onderhuids

 

 
van 15 augustus tot 6 september in het Kunstforum van De Koolputten


Onder deze noemer focust De Koolputten Kunstforum zich van 15 augustus tot 6 september op de dualiteit zichtbaar zijn versus zichtbaar maken. De titel van de tentoonstelling duidt dan ook op de beweeglijke grens tussen intern en extern, tussen introvert en extravert, tussen de zuivere gewaarwording en de logica van een kunstwerk, tussen de al dan niet ontvankelijkheid van de beschouwer en de artistieke ambitie van de schepper die de wereld wil objectiveren en zich toe-eigenen. Vertrekkend vanuit het statement van Pablo Picasso die concludeerde dat kunst een leugen is die ons helpt de waarheid in te zien, accentueren acht kunstenaars van het idCollectief hun artistieke bewustzijn en perspectief op de werkelijkheid. De serie Skylines, collages op glas, van Linde Fobe ontvouwt een beeldtaal die complementaire vorm- en kleurelementen verzoent. De verticale megalomanie van een stadszicht destilleert zij tot een picturale fugatische compositie, waarin de mathematische vormstructuur van de torenhoge gebouwen opgaat in een bewegend en labyrintisch lijn-, vlak en vormenspel in dezelfde kleurschakeringen. Monique Coppieters toont taferelen met bijna niets als uitgangspunt: een beklemmende leegte met niets anders dan een architecturale vormsuggestie die doorbroken wordt door een streep verglijdend licht als metafoor voor aan- en afwezigheid. Die onpeilbare stilte en leegte vinden we ook terug in het textielwerk van Lut D’Hondt en in de acrylschilderingen van Hilde Goossens. Met hun beeldtaal evoceren zij een concentratie van prikkels waarin wij de illusie van een ietwat gelijkaardig beleefd moment menen te herkennen, waardoor de communicatie een persoonlijke invulling krijgt. De gevels van vakwerkhuizen in het Middeleeuwse Troyes vormen het ontstaansrecht van de schilderijen van Bob Stikkers, waarbij hij het vormconcept seriematig uittest op haar wetmatige structurele mogelijkheden. Een plastische denkpiste de ook zichtbaar aanwezig is in het sculpturaal werk en de etsen van Viviane Moortgat, die de verweerde roerloosheid van de boomstam centraal in haar oeuvre stelt. De organische intensiteit, tactiele eigenschappen en karakteristieke texturen van het hout verbuigt zij tot een suppositio materialis dat zijn betekenis en zingeving in zichzelf vindt. Ook Erna Leys onderzoekt in haar collages het gebied dat gebed ligt tussen het concrete en het onderbewuste, tussen het gestuurde en het toeval. Net als bij de mandala bakent zij een meditatieruimte af waarin de essentie zich manifesteert als een intuïtieve opvatting van het mysterie van de natuur met de mens als nietig speldenknopje. Tenslotte toont François De Geest ons de mens die zich ophoudt tussen paradijs en inferno, zoekend naar de juiste schakel waarin de hoop gevoed wordt dat het leven ook anders en beter kan. Vanuit verstilling en verwondering scheppen deze kunstenaars inderdaad het momentum om onszelf terug te vinden, veelal onderhuids, om door de tikkende metronoom van tijd heen de verbinding te zoeken tussen twee schijnbaar tegengestelde polen als zichtbaar en onzichtbaar, eenduidig en onbegrijpelijk, waarheid en leugen. Hun oeuvre leert ons alleszins dat de eigen verbeeldingskracht en interpretatieve alertheid een onmisbare schakel zijn.

De tentoonstelling is vrij toegankelijk, elke zaterdag en zondag telkens van 14 tot 17 uur
Koolputten 2 - 9250 Waasmunster
Meer info: 0476 28 31 94

Raadpleeg www.dekoolputten.be, interne verschuivingen kunnen op het allerlaatste moment de oorzaak zijn dat de tentoonstellingszaal plots ingenomen is voor een private aangelegenheid